Fina van der Weide
Ik was een jaar of 4/5, precies weet ik het niet meer. Maar een van mijn vaders broers ging trouwen.
Ome Kees en tante Tinie, en ik mocht bruidsmeisje zijn.
Een neefje van tantes kant was het jonkertje.
Ik was enorm trots, ik zou een mooie jurk krijgen en nieuwe schoenen. En natuurlijk mocht ik mee in de auto waar het bruidspaar zat.
De feestvreugde werd al ietsje minder, toen bleek dat mijn moeder mijn jurk zelf zou maken.
Dat betekende passen, uren stilstaan, naalden in de jurk zodat je je amper durfde te bewegen en nog meer stilstaan.
Tante kwam nu regelmatig langs om van alles met mijn moeder te bespreken.
Mijn haar was het meest het gespreksonderwerp. Ik had lang haar, en tante zag het al voor zich. Half opgestoken en pijpenkrullen.
Nu had en heb ik nog fluthaar. Als ik de hele nacht met krulspelden had geslapen, had ik 's ochtends iets dat op krullen leek. Maar na een uur was er weinig van over. Dat maakte dat mijn moeder er een hele bus lak inspoot nadat alles klaar was.
Vreselijk vond ik dat. Maar ja wat kun je ertegen als kind.
Mijn vriendje Erik had lekker kort haar. Niks geen gefrummel met strikken en krulspelden. Enkel een kam losjes erdoor halen en klaar.
Dat wilde ik ook, en dat zei ik ook tegen mijn moeder. Het enige dat ze zei was Erik is een jongen.
Bah, ik had genoeg vriendinnetjes die ook kort haar hadden. Dus ja hoe kreeg ik dat voor elkaar?
Ik sprak erover met de 1 jaar oudere Erik, en hij wist het wel. We zouden het gewoon zelf doen.
Die middag, een dag voor de bruiloft, kwam hij spelen. Hij had zijn racebaan mee, maar in de doos zat ook de schaar van zijn moeder.
Onder de eettafel, speelden we kappertje. Toen ik die lange lokken zag liggen kreeg ik het wel benauwd, mijn moeder zou niet blij zijn.
Maar zei Erik, even straf en dan lekker makkelijk haar. Na een tijdje begon mijn moeder zich af te vragen waarom het zo stil was. Ze zocht ons en vond ons, en nee ze was niet blij. Ze schreeuwde en stuurde Erik naar huis met de woorden, jij komt hier nooit meer! En ik werd naar de kapper gesleurd, of hij er nog iets van kon maken.
De kapper keek en zei dat er maar een ding opzat, alles eraf, er viel niets te redden.
De laatste lange haren vielen en ik keek blij in de spiegel. Maar ja tante Tinie was de volgende dag ook niet echt blij. Ze keek me boos aan, maar bij het zien van mijn olijke oogjes (zoals ze later zelf zei) kon ze niets anders dan lachen.
Het kroontje dat ik zou dragen stond als een vlag op een modderschuit. Er werden dus ook zo min mogelijk foto's gemaakt waar ik op stond. Maar ach ik was het bruidsmeisje.
Ik had de dag van mijn leven.
